Öfkem oldun!

İçim de öfke…
Dışım da ise,
İnsanları aldatan yalan bir gülümseme.
Aslın da
Hep susturulduk biz farkındaysan.
Kaydırıldık düz yollardan,
Ve kayıplara karıştık.
Biz, sokaklar da gözler önün de
Kuruş- kuruş sattık sadakatimizi
Evet, biz.
Biliyor musun?
Bir deprem sonrası
Korkulu geceleri sayar gibi
Saydık gözlerimiz deki dehşeti.
Gökten kayar yıldız gibi
Kaydı ayaklarımız yeryüzün den.
Ve bir birimizin
Korkuları olduk zaman-zaman.
Şimdi hayatın tam ortasın da
Çekişme deyim.
Bir yarım sen de öz oldu,
Diğer yarım da,
Sergiler de satışa koyuldu Yıllar önce.
Evet,
İçimi yakan sen oldun
Dışımı yakan da insanlar!
Ve geride kalan
Yine de bana sarılmamış yara izleri.
Üzgünüm, dargın değilim
Ama artık bunca yıldan sonra
Bana da hoşça kal düşer sevgilim!
Hoşça kal
İçim deki öfke!
Dışımda ise acı gülümseme!
Hoşça kal…
Bu benim son mektubum sana.
Kendine iyi bak!


01.05.2009
İstanbul



Hani her şey bittiği yerden başlarmış derler ya,
Aynen öyle, bittiği yerden başladı yine de
Ama bu sefer sensiz…